Zondag 26 juni werd de hamer meer dan 225 keer geslagen op het hoogste bod. En dat alles voor het goede (of het beste) doel: het achtste lustrum van CW7 dat eind augustus van dit jaar plaatsvindt. De opbrengst? Maar liefst 500 euro! Daar kan veel meer dan een lekker gebakje of een kleurrijk Tibetaanse vlaggenslinger van worden aangeschaft.

Kees-Jan schitterde als humoristische, vliegensvlugge veilingmeester. Zo wist hij prima te benoemen wat allemaal in een blender past, van fruit en gehakt tot pluizige huisgenootjes. De administratie werd nauwkeurig bijgehouden door Marleen en Eva. Showmeisteres Tileia wist haarfijn de naalden in de hooiberg te vinden en tentoon te stellen aan het soms wel en soms niet zo gretige publiek.

Om de gemoederen niet te hoog laten oplopen stond Marja al die tijd paraat om een verkoelend drankje in te schenken. En de lekkerbekken konden hun vette bek halen tijdens de pauze. Onze viswijfies Carola en Joyce, hadden een heus haringbuffet verzorgd. Smullen!!

Dit was een mooi voorproefje. Laat het Lustrum maar komen!

Op 5 september jl. konden er door heel Nederland meer dan 100 groene oases ontdekt worden door middel van optredens, activiteiten, workshops, marktjes en terrassen. Ook Centraal Wonen Zevenkamp opende de deuren voor een middag Struinen in de Tuinen. Menigeen heeft zich laten meevoeren door mysterieuze klanken, snoep voor het oog en de groene weelderigheid in de hofjes.

En oh, wat waren we gezegend met het zonnetje dat zich na weken verschuilen achter de wolken weer liet zien. Samen met Carola was het prima vertoeven in het Westerhof. Met ons goed (aan)gevulde kunstmarktje naast het CW Café hadden we zicht op alle struinders. Bekende en onbekende nieuwsgierige gezichten kwamen gluren en een praatje maken. Zo nu en dan liep er een groep voorbij die meededen aan de wildplukwandeling of aan de CW-rondleiding. Reuze gezellig!

Ook ik was nieuwsgierig naar wat er nog meer te zien was, dus deed ik in goed gezelschap een rondje. In het Noorderlicht stond Marianne met haar curiosamarktje – ik heb nog steeds spijt van die glazen schaal die ik tóch niet had gekocht – en een paar mooie werken van haarzelf. Na wat te hebben rondgeneusd werden we buiten onthaalt door het vijftal vijfjarige meiden in prinsessenjurken. Het paste goed in het decor van de dag, alsof ze een eigen act hadden. In het Oosterhof werden we betoverd door de tonen van het klankschalenconcert. Voorzichtig gluurden we bij de Stilteruimte naar binnen. Een aantal levensaanbidders lag totaal ontspannen in de Savasana houding. Later hoorde ik dat het een hele bijzondere ervaring was geweest.

Gedurende de dag werd het steeds warmer. Gelukkig kon er in het CW Café een verkoelend drankje worden gehaald of dook Mariëtte weer op met de bolderkar. De stoeltjes in het Middenhof waren ondertussen gevuld met publiek voor het concert van Pandarosa. Een prima afsluiter van een prachtige nazomerse zondag. Hopelijk kunnen we deze editie van Struinen in de Tuinen volgend jaar nog eens dunnetjes overdoen.

Het is alweer een maand geleden dat het grootste en meest extravagante circus van Europa in het land was: het Eurovisie Songfestival. Begin mei druppelden de eerste delegaties – na twee jaar wachten – binnen op Schiphol en Rotterdam Airport om hun liedjes en kunstjes ten gehore te brengen in Ahoy. En jawel, bij het spektakel mochten zelfs 3500 fans aanwezig zijn. Inclusief Koningin Maxima, exclusief Opa Rob.

En de delegaties, die zaten in een bubbel. Niet heel erg open, meer heel erg afgesloten. Voor hun eigen bestwil uiteraard. Met eigen ogen heb ik mogen aanschouwen (ja mogen, zo’n grote fan ben ik) hoe Finland, Cyprus en Zweden dagelijks op en neer reisden tussen hun hotel op de Wilhelminapier en Ahoy. Op de locatie waar het allemaal moest gebeuren, was er een enorme zaal omgebouwd tot delegation bubble. Kleedkamers, douches, een lounge area, een kapsalon, tafeltennis en een groot scherm om alle repetities te volgen. Natuurlijk alleen toegankelijk na het tonen van een negatieve coronatest, anders moest de hele delegatie zoef weer terug naar het hotel, terug naar het vliegveld.

Zo ver mocht het natuurlijk niet komen. Daarom aan ons van het Health and Safety team, de (on)dankbare taak om alle delegaties in de delegation bubble te wijzen op het dragen van een mondkapje en 1,5 meter afstand houden. Ik heb me nog nooit zo euforisch en ongemakkelijk tegelijkertijd gevoeld. Een beetje zo’n gevoel wanneer je twee bakjes koffie teveel op hebt. Niemand zat namelijk te wachten op 1,5 meter afstand houden. Ik heb me eerlijk gezegd (in tegenstelling tot andere teamleden) ook niet aan die taak gewaagd. Een mondkapje (goed) dragen vonden ze daarentegen minder irritant, dus zei ik daar soms wat van. De rest van de tijd was ik vooral bezig met ‘in het moment zijn’. Zo viel me op dat Rusland net zo charismatisch was als op het podium, Servië net zo uitgelaten, België net zo cool, onze Jeangue net zo lief en Finland.. Finland was eigenlijk niet zo rebels als op het podium. Die gasten waren vooral heel erg blij dat ze er eindelijk waren.