Centraal Wonen Zevenkamp heeft altijd het uitgangspunt gehad dat iedereen, ongeacht zijn inkomen, een woning moet kunnen krijgen én mee moet kunnen doen aan alle activiteiten.

Vanaf 1980 is gezocht naar hoe de kosten te drukken en naar vormen om mensen met lagere inkomens tegemoet te komen door fondsen te creëren waar mensen met hogere inkomens een bedrag in stortten. De mensen met
lagere inkomsten konden hier een beroep op doen.
In de praktijk bleek dit toch wel wat problemen te geven; welke aanvragen worden wel/niet gehonoreerd, zijn het giften of leningen, vertrouwelijkheid etcetera.

In dit deel een kort overzicht van het geworstel met financiële solidariteit.

Het eerste voorstel over een fonds om mensen met lagere inkomens tegemoet te komen dateert van april 1980:

Uitgangspunt

Ieder lid van CW 7-kamp moet kunnen deelnemen aan alle aktiviteiten welke het doel hebben de woon-leefgemeenschap te bevorderen en stimuleren. Omdat deze aktiviteiten soms grotere financiële offers vragen dan opgebracht kunnen worden door sommige leden, zou op deze manier ongewilde , ongewenste uitsluiting kunnen plaatsvinden.

Concept

Het fonds kan bestaan door donateurs, tombola’s, speelgeld op avondjes en/of opslag contributie. Beheer: penningmeester. Omdat een beroep op het W.F. C.W. 7-k anoniem moet zijn zal men enkele algemene maatregelen
moeten toepassen bij specifieke aktiviteiten waarbij vooraf globaal inzicht is in de kosten.

1e Er is per aktiviteit een knipbeheerder (thesaurier)

2e Vooraf wordt een bepaald bedrag (begroot) door de deelnemers ingebracht voor b.v. entree, consumpties etc.

3e Alle kosten worden achteraf omgeslagen per huishouden en zonodig wordt het beginbedrag aangevuld. Is dat niet mogelijk voor één der
deelnemers, kan de knipbeheerder aanvulling krijgen uit het W.F.

Omdat vertrouwen de basis moet zijn van een toekomstige woonleefgemeenschap dient het W.F. open te zijn en het eventueel beroep er op ongecontroleerd. Eventueel misbruik straft zichzelf omdat men zich dan buiten de gemeenschap plaatst en men te licht is om centraal te wonen.

Zou gedurende de aanloopperiode tot centraal wonen blijken dat dit fonds goed gewerkt heeft en ervaring is opgedaan, dan kan het bij betrekken van het kompleks omgezet worden tot een Sociaal Fonds met verderstrekkende hulp.

Dit mooie voorstel moest uitgewerkt worden door de overlegcommissie, maar die wisten niet wat ze er mee aan moesten.

In 1981 wordt het voorstel gedaan te starten met een spaarplan om straks alle inrichtingskosten van de klusters en de grote complexvoorziening te kunnen betalen. Geschat wordt dat deze kosten fl 1.750,– per huishouden gaan worden. De plenaire besluit alleen te gaan sparen voor de grote complexvoorziening, maar ook dit hapert weer vanwege de onduidelijkheid of er wel een complexvoorziening komt.

In december 1981 wordt een voorstel ingediend voor een solidariteitsfonds:

De leden hebben besloten een solidariteitsfonds in het leven te roepen, dat gevuld wordt door bijdragen, gelijk aan de individuele kontributie der leden. Deze solidariteit is verplicht – ook volgens de Galan en Halberstadt. Gespreide betaling is mogelijk, maar als termijn moet 1 juni 1982 aangehouden worden. Het huishoudelijk reglement zal hiertoe worden aangepast.

Iedereen die in de problemen komt, door aktiviteiten en/of aankopen binnen de vereniging CW Zevenkamp, kan een verzoek tot een bijdrage uit dit fonds indienen. Strukturele bijdragen zijn niet te verwachten.

Voor het beheer denkt het bestuur erover een aparte kommissie in het leven te roepen, bestaande uit 3 leden, waarvan een bestuurslid.
De taken van de kommissie zijn:
– een zuinig én ruim beheer van de pot.
– Een uitermate vertrouwelijke behandeling van de (schriftelijke) aanvragen.
– Een duidelijke en drempelverlagende opstelling.
– Een jaarlijkse verslaggeving aan het bestuur.

Indien er problemen zijn rond het beleid van deze kommissie, dan buigen bestuur en kommissie zich over de materie. Alleen het bestuur komt met informatie naar de plenaire vergadering.

Dit voorstel wordt aangenomen met als aanvulling dat het kan gaan om giften of renteloze leningen.

Opheffen solidariteitsfonds?

In 1983 stapt de hele commissie solidariteitsfonds op. Zij stellen voor het fonds op te heffen of op vrijwillige basis voort te zetten op basis van de volgende punten:

1. Het is een verplichte bijdrage, zoiets ongeveer als de loonbelasting of de AOW premie.
2. Het totaal bedrag is maximaal fl 3.000,– per jaar.
3. Het principe wie het eerst komt wie het eerst maalt is hierdoor van toepassing.
4. Echte noden kunnen met dit fonds niet worden gelenigd.
5. Sommige mensen ‘durven’ te vragen om een bijdrage, anderen niet.
6. Regels voor verstrekking kunnen en mogen niet gesteld worden.
7. Controle is onmogelijk.

Toelichting:
Als beheerders hebben wij ons trouwens altijd op het standpunt gesteld dat wij de laatste twee punten niet wilden toepassen, maar dat geeft je tevens een
heel onzekere basis in de zin van: we doen maar wat en honoreren een aanvraag vanuit de stelling mensen doen niet voor niets een aanvraag. Het gaat dan ook feitelijk om de eerste vier punten. Verplichte solidariteit is geen solidariteit is onze opvatting. Het totaal bedrag is veel te klein omdat indien er een tiental aanvragen zou komen het fonds uitgeput is. Met fl 300,- – zijn mensen die in de problemen zitten meestal niet geholpen. Dit houdt
dan weer in, dat de eerste aanvragen geholpen kunnen worden en de laatste niet. Mensen die ‘durven’worden wel geholpen, mensen die het ook nodig hebben maar niet willen of kunnen vragen, niet.

De plenaire besluit het fonds niet op te heffen maar te kijken naar verbetervoorstellen.

In januari 1984 komt een voorstel dat niet veel afwijkt van hoe het al ging.
Aanvullend of gewijzigd is:
– het te claimen bedrag is maximaal fl 250,– per persoon per keer.
– Het gaat in principe om renteloze leningen die in overleg met het fonds over kan gaan naar schenking.

In mei 1984 wordt dit voorstel aangenomen met de wijziging dat het maximum bedrag fl 500,– per aanvraag wordt en ook geldt voor groepen.

Uiteindelijk wordt het solidariteitsfonds opgeheven in 1987. Het blijkt toch lastig te zijn voor een commissie om aanvragen te beoordelen en lastig voor sommige bewoners om aanvragen te doen.

In 1992 laait de discussie over hoge kosten weer op. De huren stijgen en vrijgekomen woningen zijn nauwelijks meer betaalbaar voor éénoudergezinnen. Een huurcommissie gaat onderzoeken wat zij kunnen doen om mensen met lage inkomens tegemoet te komen. Bij de woningbouwvereniging en de wethouder komen zij niet veel verder: ‘Zo is het beleid nu eenmaal”.

De huurcommissie komt met een voorstel om een huurpot te starten. De plenaire sputtert wat tegen want ziet een herhaling van het solidariteitsfonds; hoe bepaal je nu wat iemand krijgt? En zeker wat betreft huurproblemen. Dat is een structureel probleem. Toch stemt de meerderheid voor het starten van een huurpot waarin iedereen een vrijwillige bidrage kan storten.

Na 2 jaar wordt ook deze pot opgeheven omdat er totaal slechts fl 780,– is gestort en daar betaal je niet lang je huur van…

In december 1982 wordt besloten tot een  aktiviteitenfonds. Een bedrag uit de begroting wordt gereserveerd voor het financieren van
georganiseerde aktiviteiten. De voorwaarden zijn:

1. Het bedrag moet concreet invulbaar zijn en eenmalig.
2. De aktiviteiten moeten open staan voor de hele vereniging.
3. De aanvraag moet door minimaal 10 leden ondertekend zijn.
4. Bij stopzetting van de aktiviteiten wordt het aangeschafte overgedragen aan de vereniging.
5. De aanvraag mag in principe niet meer dan fl 250,– bedragen.
6. Bij tussentijdse aanvragen wordt het bedrag als renteloos voorschot verstrekt. Bij de behandeling van de aanvragen op de data 1 januari en 1 juli wordt deze lening geheel of gedeeltelijk of niet geschonken.
7. Indien een aktiviteit geld oplevert wordt het verstrekte bedrag teruggestort.

Tot op de dag van vandaag bestaat deze activiteitenpot nog steeds. Hiervan werden en worden CW-activiteiten medegefinancierd zoals Sinterklaasfeest, paaseieren zoeken, versieringen voor CW feesten, uitjes. De formele regels zoals hierboven genoemd zijn allang vergeten en alleen punt 1 en 2 worden nog gehanteerd.