De Grote Schijn keerde deze herfst met een lumineuze lustrumeditie terug naar Rotterdam.
Opnieuw vormde het Kralingse Bos in de duisternis het meeslepende decor voor een bijzondere herfstwandeling. Fluisterende bomen, fascinerende lichtprojecties en betoverende klanken brachten het bos volledig tot leven.
En ons eigen Lidy zong mee in het betoverend koor!
Volgend jaar keert het evenement terug met een nieuwe gezicht.. niet missen!
Groeten, Patrick
Ik heb me laten vertellen dat de ooievaars baby’s niet meer mogen bezorgen, dus hebben we haar tussen de bloemkolen gevonden. Eowyn Avélie Dudley-Owen is geboren in de ochtend van 6 november. Saskia en de baby maken het goed. Sas is alweer aan het verven geslagen. Het huis moet af voor al het bezoek ;p. De geboorteaankondiging is eindelijk klaar. Dus voor jullie het primeur van CW7. Kraambezoek is van harte welkom. Jullie mogen aankloppen of kunnen mailen aan jdudleyowen@pm.me of bellen op 0611919560.
Met vriendelijke groet,
James Dudley-Owen
Door Bart Budding.
Een blog over mijn eerste ervaringen als bewoner van CW7, over mijn wens om bij te
dragen aan de toekomst van de leefgemeenschap en hoe we dit samen zouden
kunnen aanpakken.
Het kriebelt…
Het is eind 2021. Ik woon samen met Suzanne in Gouderak, een klein dorpje vlakbij
Gouda. De Coronatijd is bijna achter de rug. De laatste maatregelen zijn vrijwel
allemaal afgeschaft. Eindelijk. We sluiten een periode af, die ons een belangrijke les
heeft geleerd over hoe we willen wonen. Het wonen in Gouderak – lekker ‘buiten’ aan
de rand van het dorp, onderaan de dijk, met uitzicht over de weilanden – lijkt
helemaal ideaal. Maar…we realiseren ons dat we het actieve contact met anderen in
onze buurt missen. Een praatje maken, spullen delen, verhalen vertellen, spontaan
een bakkie doen of lekker samen eten. Dat is er allemaal niet. We besluiten op dat
moment om te gaan leven op de manier die we willen: veel meer samen met
anderen. De zoektocht die daarop volgt, leidt ons naar Centraal Wonen Zevenkamp.
De eerste kennismaking, tijdens de rondleiding in februari 2022, doet meteen de
vonk overspringen. In april 2023 verhuizen we, veel sneller dan verwacht, naar het
August Vermeijlenpad 36. Vol goede zin en verwachtingen.
Genieten bij CW7…
Het is winter 2024. De ‘wittebroodsweken’ bij CW7 zijn voorbij. Mijn eerste indrukken
zijn aangevuld met tweede en derde indrukken. Ik laaf mij aan de nabijheid van fijne
mensen, de gezelligheid in de eetgroep, de mooie verhalen ‘van vroeger’ met
stokoude grappen, de (soms best markante) bewoners van zeer divers pluimage, de
saamhorigheid onder elkaar en de daadkracht om iets leuks te organiseren. Het
‘samen leven’ krijgt echt vorm. Ik geniet ervan, zelfs meer dan ik zelf had verwacht.
Alles koek en ei dus?
Dromen over de toekomst…
Bijna. Ik praat ook met mensen, die vertellen over de afnemende betrokkenheid van
bewoners bij het leven in en organiseren van CW7. Over vergrijzing en over
eenzaamheid en afzondering bij bepaalde bewoners. Over de tendens dat nieuwe
mensen vooral belangstelling hebben voor een goedkoop huurhuis. En minder zien
in actieve deelname aan een leefgemeenschap. Dit raakt me en zet me aan het
denken. Over de vraag of die verhalen kloppen. En als ze kloppen, hoe onze
gemeenschap zich dan verder ontwikkelt. Ik denk ook na over de manier waarop ik,
samen met anderen, kan bijdragen om CW7 vorm te geven, zoals wij dat willen.
Als ik mijmer over de toekomst en een beetje droom over de plek waar ik dan woon,
dan zie ik een levendige CW7-woongemeenschap. Bewoners kennen elkaar. Helpen
elkaar. Eten, feesten, koken, kletsen, klussen, debatteren, organiseren samen.
Dragen bij en zorgen voor het geheel. Iedereen doet mee, binnen zijn of haar
mogelijkheden. Botsingen lossen we op door ons in de ander te verdiepen. Onze
onderlinge verschillen zorgen dat we elkaar versterken. Iedereen heeft wel een
groepje waar het fijn mee is. Niemand is eenzaam. Iedereen is gezien.
Kandidaatleden zijn hier veel en graag geziene gasten, die popelen om te mogen
‘prikken’. Dat is mijn droom. Zo heb jij waarschijnlijk ook een eigen droom. Net zoals
jouw buur en de buur daarnaast. Ik wil aan de slag met deze dromen. Met jullie
samen. Maar hoe? Daar heb ik wel een idee bij……
Wat kunnen we samen doen?
In het najaar van 2023 heb ik een opleiding gedaan met de moeilijke naam
Participatief Actie Onderzoek. Ik heb daar geleerd hoe groepen mensen effectief zelf
vorm geven aan hun toekomst, tot acties komen en resultaten boeken. Er zijn
prachtige voorbeelden hoe dit elders heeft gewerkt. Ik vertel je er graag meer over! Al
die mooie voorbeelden inspireerden me, om aan de slag te gaan in mijn eigen
omgeving. Als laatste stap van de opleiding mag ik zelf nog een stage doen, waarin
ik een project begeleid. Het lijkt me een geweldig leuk idee om de stage samen met
jullie, bij CW7, uit te voeren. Met iedereen die mee wil doen, gaan we bespreken en
verbeelden hoe wij willen dat CW7 eruitziet – in de meest brede zin van het woord.
We bedenken zelf acties om dat vervolgens te realiseren. Het is dus samen aan de
slag en de handen uit de mouwen!
De stage start medio februari en duurt ongeveer twaalf weken. In de komende weken
bereid ik de stage verder voor. Bij de start gaat het vooral om het ophalen van zoveel
mogelijk van jullie ervaringen en wensen. Je zult via de CW7-mail een oproep
ontvangen om mee te doen, bijvoorbeeld aan een interview. Het staat iedereen vrij
om wel of niet deel te nemen. Ik heb dit voornemen met het bestuur van CW7
besproken, zij zijn dus van de stage op de hoogte.
Als je nu al meer wilt weten, mail me op bart@bartbudding.nl
Bellen of appen kan ook op 06 51 36 76 42.
Of kom langs voor een bakkie!!
Het is alweer een maand geleden dat het grootste en meest extravagante circus van Europa in het land was: het Eurovisie Songfestival. Begin mei druppelden de eerste delegaties – na twee jaar wachten – binnen op Schiphol en Rotterdam Airport om hun liedjes en kunstjes ten gehore te brengen in Ahoy. En jawel, bij het spektakel mochten zelfs 3500 fans aanwezig zijn. Inclusief Koningin Maxima, exclusief Opa Rob.
En de delegaties, die zaten in een bubbel. Niet heel erg open, meer heel erg afgesloten. Voor hun eigen bestwil uiteraard. Met eigen ogen heb ik mogen aanschouwen (ja mogen, zo’n grote fan ben ik) hoe Finland, Cyprus en Zweden dagelijks op en neer reisden tussen hun hotel op de Wilhelminapier en Ahoy. Op de locatie waar het allemaal moest gebeuren, was er een enorme zaal omgebouwd tot delegation bubble. Kleedkamers, douches, een lounge area, een kapsalon, tafeltennis en een groot scherm om alle repetities te volgen. Natuurlijk alleen toegankelijk na het tonen van een negatieve coronatest, anders moest de hele delegatie zoef weer terug naar het hotel, terug naar het vliegveld.
Zo ver mocht het natuurlijk niet komen. Daarom aan ons van het Health and Safety team, de (on)dankbare taak om alle delegaties in de delegation bubble te wijzen op het dragen van een mondkapje en 1,5 meter afstand houden. Ik heb me nog nooit zo euforisch en ongemakkelijk tegelijkertijd gevoeld. Een beetje zo’n gevoel wanneer je twee bakjes koffie teveel op hebt. Niemand zat namelijk te wachten op 1,5 meter afstand houden. Ik heb me eerlijk gezegd (in tegenstelling tot andere teamleden) ook niet aan die taak gewaagd. Een mondkapje (goed) dragen vonden ze daarentegen minder irritant, dus zei ik daar soms wat van. De rest van de tijd was ik vooral bezig met ‘in het moment zijn’. Zo viel me op dat Rusland net zo charismatisch was als op het podium, Servië net zo uitgelaten, België net zo cool, onze Jeangue net zo lief en Finland.. Finland was eigenlijk niet zo rebels als op het podium. Die gasten waren vooral heel erg blij dat ze er eindelijk waren.
